Bugün her şey sessizdi.
Telefon daha az çaldı, sokak daha yavaş aktı, düşünceler daha derine indi.
Ve ben, bir geliştirici olarak sadece kod yazmadım…
Kendimi dinledim.
Kod Kadar Sessizlik de Gerekir
Her gün “üretmeliyim”, “bitirmeliyim” diyen bir tarafımız var.
Ama bazen sadece oturmak, bakmak, düşünmek gerekir.
Bugün ekrana bakarken, satır satır değil, iç içe aktım.
Bir satır kod yazmadan da geliştiğimi fark ettim.
Boşluklar Kodda da Gerekli
Bir fonksiyonu çalıştırmadan önce onu tanımlarsın.
Hayatta da önce anlamaya, tanımaya ihtiyacın vardır.
Bugün bir hata çözmedim.
Ama içimdeki bazı karışıklıklar daha okunur hale geldi.
Ve bu da bir tür debug sayılır, değil mi?
Bağlantısızlık da Bağ Kurar
İnterneti kapattım.
Bildirimleri sessize aldım.
Ve ilk kez kendimi günün içinde tam olarak hissettim.
Geliştirici olmak demek, sürekli aktif olmak değil.
Bazen pasif kalmak da geliştirir insanı.
Bugün fazla bir şey yapmadım belki…
Ama bu satırları yazabiliyorsam,
Demek ki bir şeyler olmuş içimde.
Her gün kod yazılmaz.
Ama her gün kendini yazabilirsin.
Bu sessizliğin içinde neyin büyüdüğünü merak ediyorsan,
➡️ Dijital Gürültü İçinde Sessiz İlerleyiş yazıma da göz atmanı öneririm.
Okuyucuya Çağrı
Peki ya senin sessiz günlerin nasıl geçiyor?
Hiçbir şey yapmadığın ama kendine daha yakın hissettiğin anlar oldu mu?
Bugün belki bir satır kod yazmadın. Belki bir proje ilerlemedi. Ama belki de içindeki bir şey büyüdü sessizce…
Yorumlara yazabilirsin:
Bugün senin için ne sessizdi ama anlamlıydı?
Bazen bir cümle bile kendimizi yeniden okumamıza yeter.
Mustafa Sait’in Günlüğü 
Yorum bırakın