Mustafa Sait’in Günlüğü

Etiket: içsel dönüşüm

  • Ruhun Sessizce Yeniden İnşası

    Ruhun Sessizce Yeniden İnşası

    Bazı günler güneş gibi doğmazsın. Bazen sadece hafif bir iç çekiş gibi açılırsın — fark edilmez belki, ama derinden hissedilirsin.

    Ve bu da bir büyümedir.

    Kendini cesur hissetmeyebilirsin. Ama cesaret bazen, yorgun bir kalple yataktan kalkmaktır.

    Saçını taramak, bir bardak su içmek, kimse sormasa da “Deniyorum” demektir bazen.

    Sessiz Seçimlerin Gücü

    İyileşmek her zaman yaptığın şeylerle ilgili değildir. Bazen, artık yapmamaya karar verdiklerinle başlar.

    Artık yer kapladığın için özür dilemezsin. Seni hiç kalmamış insanlara koşmayı bırakırsın. Sessizliğini açıklamaktan vazgeçersin.

    Ve yavaş yavaş… Kendi bedeninde daha özgür nefes almaya başlarsın.

    Sen Bir Proje Değilsin — Sen Bir Bahçesin

    Düzeltilmeye ihtiyacın yok. Kırık değilsin.

    Toprak gibisin… yeniden yağmura güvenmeyi öğrenen. Kökler gibisin… gölgede bile büyümeyi seçen.

    Geri kalmadın. Sen sadece kendi zamanında filizleniyorsun — yavaşça, dürüstçe, güzellikle.

    Bu Yazı, Bir Hatırlatma Olsun

    İyileştiğini kanıtlamak zorunda değilsin.

    Sadece yaşaman yeterli.

    Sessizce. Nazikçe. Kendi dilinde. Kendi hızında.

    Bir zamanlar dışarıda aradığın sevgi, şimdi içinden doğuyor olabilir.

    Nazik Bir Soru:

    Kendinde yeniden sevmeyi öğrendiğin şey ne?

    Belki tek bir kelime bile bir kapı açar.

    Yorumlara yaz, çünkü bazen bir cümle bile bir başkasının yeniden başlamasına ilham olabilir.

  • Yalnızlıkla Barışmak: Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlıkla Barışmak: Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlık Sadece Boşluk Değildir, Bir Başlangıçtır

    Bazen öyle bir zaman gelir ki…

    Kalabalıklar içinde eksik hissedersin.

    Cümlelerin ortasında sessiz, gözlerin arasında yalnız.

    Bir omuz beklersin…

    Bir bakış, “Seni anlıyorum” diyen içten bir ses.

    Ama o ses gelmez.

    Ve işte o an, fark edersin:

    Yalnızlık bir eksiklik değil.

    Bir içe dönüş kapısıdır.

    Ve o kapının anahtarı senin içinde gizlidir.

    Sessizlikten Korkarken İç Sesini Duymak

    Yalnız kalmaktan hep korkardım.

    Sanki sessizliğe düşersem kendimi kaybedecekmişim gibi…

    Ama bir gün her şey sustu.

    Ve sustuğunda bir ses duydum:

    “Buradayım.”

    O ses, benden başkası değildi.

    Kendimin unuttuğum sesi…İçimde hep var olan ama duymaya cesaret edemediğim…

    Sessizlikte korku değil,

    kendimle karşılaşma buldum.

    Kendi Omzuna Yaslanabilmek

    Yalnızlık bana şunu öğretti:

    Dışarıda bir omuz ararken,

    içeride sımsıcak bir destek duruyormuş aslında.

    Ve bir gün kendi kendime şöyle dedim:

    “Tamam. Buradayım. Ve seninleyim.”

    İşte bu, gerçek iyileşmenin ilk adımıydı.

    Kendine omuz olabilmek.

    Kendi varlığını sevebilmek.

    Bir Cümle, Sonsuz Bir Etki Bırakır

    Bu satırları yazarken içimde bir teşekkür yankılandı…

    Bazen kim olduğunu bile bilmediğimiz bir insan

    tek bir cümleyle hayatımıza dokunur.

    O cümle, içimizdeki suskunluğa ses olur.

    Ve yalnızken bile yalnız olmadığımızı hatırlatır.

    Belki bu yazı da,

    birinin sessizliğine bir yankı olur.

    Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlık sadece kabuklarına çekilmek değildir.

    Bazen kırık kalbini eline alıp kendine yeniden dokunmaktır.

    Sessizlik, dış dünya sustuğunda

    iç dünyanın kelimelere kavuşmasıdır.

    Ve bazen bir yazı,

    kendine açılan bir kapı olabilir.

    Okura Soru:

    Sen, en çok hangi sessizlikte kendini duydun?

    Bir gecede mi?

    Kalabalığın ortasında bir iç çekişte mi?

    Yorumlara yaz.

    Çünkü bazen birinin sessizliği,

    başkasının en yüksek yankısı olur…

  • Yavaş Yavaş Birikenler: Görünmeyen Çabanın Sessiz Gücü

    Yavaş Yavaş Birikenler: Görünmeyen Çabanın Sessiz Gücü

    Kimse Görmese de Birikiyor

    Kimse bilmez ne çok düşündüğünü…
    Sabaha karşı zihninde dönen o dağınık cümleleri,
    Yazıp sonra silmekten yorulan parmaklarını…

    Kimse bilmez içinden geçen ama bir türlü dile gelmeyen o duyguları.
    Ama sen bil:
    Her şey — evet, her şey — yavaş yavaş birikiyor.

    Tıpkı damlaların taşı oyması gibi…Tıpkı toprağın altında sabırla kök salan bir tohum gibi…

    Hiçbir Şey Birden Olmaz

    Bir fikir, bir değişim, bir uyanış…

    Bunlar bir anda belirmez.

    İçten içe oluşur, şekillenir, bekler.

    Sessizdir. Ama büyür.

    Görünmezdir. Ama derindir.

    Ve bir gün, hiç ummadığın anda

    “Ben hazırım” dediğinde fark edersin:

    O içsel hazırlık hep oradaydı.

    Sessizlik Bile Bir Adımdır

    Bugün sadece düşündün mü?Yazmadın, çizmedin, anlatmadın belki…
    Ama bu da bir şeydir.
    Çünkü beklemek,

    gözlemek,

    derinleşmek de

    bir harekettir.

    Bazen en güçlü adım, sessizce atılandır.

    Kendine Haksızlık Etme

    Kaç kez dedin bugün kendine:
    “Yine bir şey yapamadım…”
    Oysa sen fark etmeden, içinde bir şey büyüyor.

    Zihninde beliren bir düşünce,

    kalbinde süzülen bir farkındalık,

    belki yarım kalan ama içinden hâlâ yaşayan bir cümle…

    İşte tüm bunlar,

    yarının adımlarını hazırlıyor.

    Görünmeyeni Biriktiriyorsun

    Gün gelecek bir yazı yazacaksın…
    Bir şey yapacaksın ve diyeceksin ki:

    “Bu nereden çıktı şimdi?”

    İşte o an,

    görünmeyen çabanın biriktiği an olacak.


    Bugün “hiçbir şey” yapmadığını mı düşünüyorsun?

    Belki de en kıymetli şeyi yapıyorsun:

    Kendini içten içe inşa ediyorsun.

    Okura Çağrı:

    Sana da tanıdık geliyor mu?

    Dışarıdan bakıldığında sessiz ama içten içe hareketli bir süreç yaşıyor musun?

    Yorumlara yaz.

    Belki senin birikenlerin,

    bir başkasının yeşeren tohumu olur.

    Çünkü en güçlü kökler…görünmeden oluşur.

  • Görünmeyen Emek

    Görünmeyen Emek

    Kimseye bir şey göstermediğin ama aslında en çok çabaladığın zamanlar vardır.
    Hiçbir şey üretmiyormuşsun gibi görünür, ama içeride birikiyordur her şey…

    Gün olur sadece bir satır okursun.
    Bir video izler, yarım kalmış bir projeye göz atarsın.
    Kimse “ne yaptın bugün?” diye sorsa, gösterecek bir şeyin yoktur.
    Ama sen bilirsin: içinden bir şey kıpırdamıştır.

    Çünkü görünmeyen emek, en derin inşadır.

    O satır kodu anlamaya çalışırken geçirdiğin sessiz dakikalar…
    Kapatıp açtığın sayfalar…
    Yarım bıraktığın ama vazgeçmediğin fikirler…
    Hepsi bir tohum gibi içindedir.

    Ve biliyor musun?

    O tohumlar sessizlikte büyür.

    Görünmediğin zamanlarda da ilerliyorsun.
    Dışarıdan fark edilmese de sen, içerden dönüşüyorsun.

    Her “boş gün” aslında kendine yaklaştığın bir gündür.

    Ve bazen hiçbir şey yapmadığın günler, en çok şeyin hazırlandığı günlerdir.

    💬 Soru ile bitiş:

    Senin görünmeyen ama içten içe seni büyüten çaban ne?

    Yoruma yazarsan birlikte görünür kılalım.