Her şey bir sabah başladı.
Gözlerimi açtım, ama sadece güne değil — kendime…
Önce uyandım.
Sonra karar verdim: “Bu böyle devam edemez.”
Ve yürümeye başladım.
Yol kolay değildi. Ama her adım bir değişimdi:
Bir korkunun üzerine yürümek,
Bir alışkanlığı arkada bırakmak,
Bir parçanı yeniden keşfetmekti.
Gerçek dönüşüm, kapıdan çıkmakla değil; her şeye rağmen yolda kalmakla gelir.
Kendimle Karşılaşmalar
Kendime defalarca “Yeterince iyi miyim?” diye sordum. Cevabı yolda buldum.
Her geri dönüşte yeniden başladım. Her durakta nefes aldım. Ama içimde hep aynı fısıltı vardı:
“Bir adım daha…”
Bugün dönüp geriye baktığımda,yalnızca yol almadığımı görüyorum.
Ben, o yolda kendimi kodladım, yazdım ve yeniden kurdum.
Bu Bir Son Değil, Yeni Bir Başlangıçtır
Bu yazı, “Bir Sabah Gibi Uyandım” ile başlayan ve “Uyanmak Yetmez, Yürümek Gerekir”, “Kapıyı Açmak Yetmez, Dışarı Çıkmak Gerekir” ve “Dışarı Çıkmakla Bitmez, Yürümeye Devam Etmek Gerekir” başlıklarıyla süren yolculuğun son satırı.
Ama yolculuk bitmedi.
Çünkü yazmak da yürümektir.
Ve ben yazmaya devam edeceğim.
Senin Hikâyen Ne?
Belki sen de şu an kapının eşiğindesin. Belki adım attın ama yoruldun.
O zaman bu yazı sana gelsin: Vazgeçme.
Çünkü o son adım, belki de seni sen yapacak adım.
Okura Çağrı:
Yazı sana dokunduysa, yorumlarda bir cümle paylaş.
📨 Bloguma abone olarak sonraki adımları birlikte atalım!
Mustafa Sait’in Günlüğü 