Mustafa Sait’in Günlüğü

Kategori: içsel yolculuk

  • Ruhun Sessizce Yeniden İnşası

    Ruhun Sessizce Yeniden İnşası

    Bazı günler güneş gibi doğmazsın. Bazen sadece hafif bir iç çekiş gibi açılırsın — fark edilmez belki, ama derinden hissedilirsin.

    Ve bu da bir büyümedir.

    Kendini cesur hissetmeyebilirsin. Ama cesaret bazen, yorgun bir kalple yataktan kalkmaktır.

    Saçını taramak, bir bardak su içmek, kimse sormasa da “Deniyorum” demektir bazen.

    Sessiz Seçimlerin Gücü

    İyileşmek her zaman yaptığın şeylerle ilgili değildir. Bazen, artık yapmamaya karar verdiklerinle başlar.

    Artık yer kapladığın için özür dilemezsin. Seni hiç kalmamış insanlara koşmayı bırakırsın. Sessizliğini açıklamaktan vazgeçersin.

    Ve yavaş yavaş… Kendi bedeninde daha özgür nefes almaya başlarsın.

    Sen Bir Proje Değilsin — Sen Bir Bahçesin

    Düzeltilmeye ihtiyacın yok. Kırık değilsin.

    Toprak gibisin… yeniden yağmura güvenmeyi öğrenen. Kökler gibisin… gölgede bile büyümeyi seçen.

    Geri kalmadın. Sen sadece kendi zamanında filizleniyorsun — yavaşça, dürüstçe, güzellikle.

    Bu Yazı, Bir Hatırlatma Olsun

    İyileştiğini kanıtlamak zorunda değilsin.

    Sadece yaşaman yeterli.

    Sessizce. Nazikçe. Kendi dilinde. Kendi hızında.

    Bir zamanlar dışarıda aradığın sevgi, şimdi içinden doğuyor olabilir.

    Nazik Bir Soru:

    Kendinde yeniden sevmeyi öğrendiğin şey ne?

    Belki tek bir kelime bile bir kapı açar.

    Yorumlara yaz, çünkü bazen bir cümle bile bir başkasının yeniden başlamasına ilham olabilir.

  • Yıkılmadım Ama Yoruldum: Güçlü Olmanın Sessiz Bedeli

    Yıkılmadım Ama Yoruldum: Güçlü Olmanın Sessiz Bedeli

    Güçlü Görünmek Zorunda Değilsin

    Bazı insanlar vardır, onlara “Nasılsın?” diye sorduğunda hep aynı cevabı alırsın:

    “İyiyim.”

    Ama o kelimenin ardında uykusuz geceler, bastırılmış gözyaşları, içine gömdüğü cümleler vardır.

    Sadece söylemez.

    Çünkü alışmıştır güçlü görünmeye. Ama güçlü olmak, yorgun olmamak demek değildir.

    Destek İstemek Zayıflık Değildir

    Uzun süredir kendi kendine yetiyorsun. Dertlerini içine konuşuyor, hayallerini bile bazen kimseyle paylaşamıyorsun.

    Çünkü bir yanın hep şöyle diyor: “Ben dayanmalıyım. Başka çarem yok.”

    Ama unuttuğun bir şey var:

    Kimse senden hep dimdik durmanı beklemiyor.

    Bazen dizlerinin bağının çözülmesi de insanca bir şeydir. Ve destek istemek, zayıflık değil, insanlık hakkıdır.

    Kendine Sor: “Ben Nasılım Gerçekten?”

    Bugün kendine sadece bir soru sor: “Ben nasılım gerçekten?”

    Cevap belki sessizlik olacak… belki boğazına düğümlenen bir kelime. Ama işte o sessizlikte en gerçek duyguların gizlidir.

    Çünkü sen konuşmadıkça, içindeki yorgunluk büyür.

    Ve bazen sadece kabul etmek bile hafifletir:

    📌 “Yıkılmadım ama yoruldum.”

    Sürekli Güçlü Görünmeye Çalışma

    Her sabah güçlü görünmeye çalışmak bile bir yorgunluktur.

    Sanki sürekli bir sahnede rol yapar gibi…

    Ama artık rol yapmana gerek yok. Sen zaten yeterince güçlüsün. Yorgunluğun da bu gücün sessiz tanığı.

    Kendine Bir Nefes Ver

    Bugün biraz dur.

    Kimseye bir şey kanıtlamaya çalışma.

    Sadece kendine bir şefkat alanı aç. Çünkü en çok senin kendi desteğine ihtiyacın var.

    Kendine şöyle de:

    “Her şeyi yapmak zorunda değilim. Biraz yavaşlayabilirim. Hâlâ değerliyim.”

    Okuyucuya Çağrı

    Sen de bazen sustun mu?

    Kendini anlatamadığın, “iyiyim” derken aslında içinin yandığı bir gün yaşadın mı?

    Yorumlara sadece bir kelime bile yaz.

    Belki “yoruldum” dersin.

    Belki “dayanıyorum.”

    Ama bil ki:

    Bu yazıyı okuyan bir başka yürek, aynı yorgunluktan geçmiş olabilir. Ve belki bu yazı, sana bir omuz olmaz…

    Ama “yalnız değilsin” diyen bir fısıltı olabilir.

  • Kırılmadan Güçlenmek: Sessizliğin Ardında Saklı Dayanıklılık

    Kırılmadan Güçlenmek: Sessizliğin Ardında Saklı Dayanıklılık

    Bazen güçlü olmak, dimdik durmak değildir.

    Bazen güçlü olmak…

    görülmeden ayakta kalmaktır.

    Kimse fark etmeden gözlerini silmek, bir cümleyi yarım bırakıp yutkunmaktır.

    Bir şey olmamış gibi davranmak…Ama sen bilirsin.

    O gün nasıl geçti…

    O sessizlikte nasıl kırılmadan kaldın…

    İçten İçte Büyüyen Dayanıklılık

    Kimseyle konuşmadığın günlerde kendinle ne çok konuştun aslında. Yüzüne bir tebessüm yerleştirip, içindeki fırtınaları dindirmeye çalıştın.

    O kadar yumuşak baktın ki başkalarına…

    Ama kendine hep biraz serttin.

    Bugün gel, değiştir bu dili.

    Çünkü sen yalnızca dayandığın için değil, içten içe büyüdüğün için güçlüsün.

    Her Şey Dışarıdan Görünmez

    İnsanlar sonuçları görür.

    Ama sen süreçsin.

    Kimsenin bilmediği kararlar aldın, Kimsenin duymadığı dualar ettin, Kimsenin anlayamayacağı şekilde kendini toparladın.

    Ve bu yüzden…

    senin hikâyen değerlidir.

    Bir Dur, Bir Bak

    Bugün bir adım geri at.

    Ve kendi direnişine bak.

    Ne çok şeyi kendi kendine taşıdığını fark et.

    Ve şöyle de kendine:

    📌 “Ben fark edildikçe değil, fark ettikçe büyüyorum.”

    Çünkü en derin dönüşümler sessiz başlar.

    Okuyucuya Çağrı:

    Sen de bazen görünmeyen ama çok şey anlatan bir gün yaşadın mı?

    Yorumlara sadece bir kelime bile yazsan — belki o kelime, bir başkasının içindeki suskunluğu çözer.

    Bugün kendi sessiz mücadeleni onurlandır.

    Çünkü görünmeyen en kıymetli şey…

    senin iç gücündür.

  • Her Engel Bir Fırsattır – Korkudan Güce Giden Sessiz Yolculuk

    Her Engel Bir Fırsattır – Korkudan Güce Giden Sessiz Yolculuk

    Korkuların Ruhu: En Büyük Engel İçimizdedir

    Hayat, kimi zaman açık açık…
    Kimi zaman fark ettirmeden koyar karşımıza engelleri.

    Ama en görünmeyen, en sessizi şudur:

    “Ya yapamazsam?”

    “Zaten çok geç…”

    “Kim okuyacak ki?”

    Bu cümleler, bazen bir duvar değil,

    kendimizi kandırmak için ördüğümüz sessiz zindanlar olur.

    Ama işin sırrı burada:

    Korku, hareket ettikçe küçülür.

    Ve ilk adım, aslında zinciri çözen anahtardır.

    Engelleri Aşanlar Bizden Daha Güçlü Değil

    Bugün hayranlıkla izlediğimiz insanlar…

    Yazarlar, sanatçılar, geliştiriciler… Sanma ki pürüzsüz bir yoldan geçtiler.

    Hayır. Onlar da tökezledi, şüphe etti, pes etmeyi düşündü.

    Ama onlar bir farkla yürümeye devam etti:

    Engelin çevresinden dolanmadılar, içinden geçtiler.

    Kod Yazmak Gibi: Sabırla Düğümleri Açmak

    Programlamada hata alırsın.

    Kod kırılır, sistem çalışmaz.

    Ama ararsın… çözersin… sabredersin.

    Hayat da aynı dili konuşur.

    Hatalar, sana kim olduğunu öğretir.

    Çünkü her engel,

    görmezden geldiğimiz gücün bir provasıdır.

    Engel, Aynadır

    Engeller dışarıda değil, çoğu zaman içeride başlar.

    Ve her engel aslında sana şunu fısıldar:

    “Korkuyorsan, burası dönüşüm yerindir.”

    Cesaret, korkunun yokluğu değil;

    korkuyla birlikte yürüyebilmektir.

    Bir gün dönüp baktığında,

    bugün geçmekte zorlandığın şeyin

    en büyük içsel devrin olduğunu fark edeceksin.

    Okura Davet: Senin Engel Hikâyen Ne?

    Bugün, hangi korkunun eşiğinde duruyorsun?

    Hangi adımı atmak istiyor ama erteliyorsun?

    Yorumlara yaz.

    Çünkü senin hikâyen,

    bir başkasının “Ben de yapabilirim” deme cesareti olabilir.

    Son Söz:

    Engelin dili korkudur.

    Cesaretin dili ise: “Yine de başladım.”

    Bugün küçücük de olsa bir adım attıysan,

    o engel artık seni tutamaz.

    Unutma, yol yavaş olabilir.

    Ama attığın her adım — seni kendine yaklaştırır.

  • Kendine Kızma, Kendini Anla: En Çok Senin Şefkatine İhtiyacın Var

    Kendine Kızma, Kendini Anla: En Çok Senin Şefkatine İhtiyacın Var

    Kendine İyi Davran: En Çok Senin Şefkatine İhtiyacın Var

    Bazen kendimizle öyle sert konuşuruz ki…

    Başkası söylese kırılırız. Ama kendi içimizde yıllardır yankılanmasına izin veririz:

    “Yine başaramadın.”“Neden hâlâ buradasın?”

    “Senin elinden zaten bu gelmezdi…”

    Ama bugün başka bir şey söylemek istiyorum:

    Dur.

    Derin bir nefes al.

    Ve kendine şunu fısılda:

    “Ben elimden geleni yapıyorum.”

    İç Savaşın Sessizliği

    Kimse bilmez belki…

    Ama sen geceleri ne düşündüğünü, hangi cümleleri içine attığını, sabahları hangi duyguyla uyandığını bilirsin.

    O yüzden en çok senin kendine anlayış göstermen gerekir.

    Başkalarının görmediği yükleri sen taşıyorsun, o halde kendine biraz daha nazik davranabilirsin.

    Başkasını Değil, Kendini Teselli Et Bu Kez

    Bugün biri üzgün olduğunda ona ne derdin?

    “Geçer…”

    “Yanındayım…”

    “Sen çok güçlü birisin…”

    Peki bunları en son ne zaman kendine söyledin?

    Belki o cümleleri ilk önce kendine söyleme vakti gelmiştir.

    Okuyucuya Çağrı:

    Bugün, iç sesine yumuşak davran.

    Sadece bir cümleyle başla:

    📌 “Ben sana kızmıyorum. Hâlâ buradayım.”

    Yorumlara bu cümleyi bırak ya da sadece kendine fısılda.

    Çünkü bazen kendini affetmek, yeniden başlamak için yeterlidir.

  • İçindeki Çocuğun Sesini Duy: Unutulmuş Bir Gülümsemenin İzinde

    İçindeki Çocuğun Sesini Duy: Unutulmuş Bir Gülümsemenin İzinde

    Çocukken Her Şey Daha Gerçekti

    Hatırlıyor musun?

    Bir şeyi istediğinde önce hayal eder, sonra çizerdin.

    Korktuğunda gizlenmezdin, sesli söylerdin.

    Üzüldüğünde susmaz, ağlardın. Ve bu ağlamak bile iyileştirirdi.

    Zaman geçti. Büyüdük.

    Ama büyümek bazen kendini kaybetmek anlamına geliyor.

    Bugün, içindeki o küçük çocuğun hâlâ orada olduğunu hatırlamak için yazıyorum.

    Kaybolan Sadece Zaman Değildi

    O çocuk; umutluydu, inanıyordu, heyecan duyuyordu.

    Şimdi ise belki seninle konuşmuyor çünkü uzun süredir dinlenmedi.

    Belki de bir köşede hâlâ oturuyor, senin ona dönmeni bekliyor…

    Ne zaman son kez neşesiz neşeli bir kahkaha attın?

    Ne zaman sebepsizce hayal kurdun?

    İçindeki çocuk hâlâ seni izliyor.

    Sadece onun dilinden konuşmayı unuttun.

    Kırgınlıklar Büyümekle Değil, Sessizlikle Artar

    Hayat seni yordu, anlıyorum.

    Ama yorgunluğun kendine bile söylemediğin sözlerden geliyor olabilir:

    “Ben seni ihmal ettim.”

    “Çok çalıştım ama seni unuttum.”

    “Birilerini memnun ederken seni susturdum.”

    Ve şimdi… sadece küçük bir an istiyor:

    “Beni hatırla.”

    Okuyucuya Çağrı:

    Bugün içindeki çocuğa bir cümle yaz.

    O seni hâlâ bekliyor. Belki kırgın, ama hâlâ umutlu.

    Yorumlara bırakmak istersen sadece şu cümleyi yaz:

    “Seni yeniden duymak istiyorum.”

    Çünkü bazen en büyük iyileşme;

    kendi sesine yeniden kulak vermekle başlar.

  • Kendine Yazılmış Sessiz Bir Mektup

    Kendine Yazılmış Sessiz Bir Mektup

    Bazı yazılar vardır ki…
    Paylaşılmaz.
    Beğeni almaz.
    Hatta okunmaz.

    Ama yine de yazılır. Çünkü yazan, birine değil — kendine sesleniyordur.

    Bugün o gün olabilir.
    Kaleminle bir cümle yaz ve fark et:
    İçinde biri konuşmak istiyor. Belki uzun süredir sustuğu için sesi yavaş… ama gerçek.

    Kendinden Özür Dilemek İçin Yaz

    “Seninle yeterince ilgilenemedim.”
    “Çok koştum ama seni unuttum.”
    “Kalabalıkları önemsedim ama seni susturdum.”

    Bu satırlar bir iç hesaplaşma değil.
    Bir iç şefkat başlangıcı.

    Çünkü bazen sadece kendinden bir özür beklersin.
    Dışarıdan değil.

    Kendini Yeniden Hatırlamak İçin Yaz

    Belki uzun zamandır yazmıyorsun.
    Yazdıkların başkaları için oluyor.
    Ama bu defa başka…

    Bu defa “birinin okuması” için değil — kendini duyman için yaz.

    Ve o sessiz mektup, yıllar sonra bile sana şöyle fısıldayabilir:
    “Ben seni hiç terk etmedim.”

    Yazının Değdiği Yer İçin Değil, Çıktığı Yeri Onarmak İçin

    Sen farkında olmadan yazdığın her satır, içindeki kırık yerlere dikiş olur.
    Bir gün biri okur, biri beğenir, biri yorum yapar mı?
    Belki.

    Ama bu yazının ilk okuru — sen olmalısın.
    Çünkü senin iç sesin, o yazının en derin yankısıdır.

    Okuyucuya Soru:

    Peki sen, en son kime yazdın?
    Ve neden o kişi kendin değildi?

    Bugün, sadece bir cümleyle bile olsa — kendine bir mektup yaz.
    Paylaşmak istersen yorumlara bırak.
    Ama paylaşmasan da olur.

    Çünkü seninle baş başa kalacak bir yazı, bazen dünyalara bedeldir.

  • Bir Cümleyle Başlayan Dönüşüm – Sessizliğin Gücünü Hatırla

    Bir Cümleyle Başlayan Dönüşüm – Sessizliğin Gücünü Hatırla

    Bazen Kelimeler Yazılmaz, Kalpten Çağrılır

    Hiç durduk yere bir kelimenin tam kalbine çarptığını hissettin mi?


    Ne mutlusundur, ne de üzgün… Ama bir şey seni içinden dürter: “Yazmalıyım.”

    Çünkü bazen kelimeler, dışarıdan değil; içimizdeki sessizlikten doğar.

    Ve o sessizlik, bir satıra dönüşmek ister. Belki de o satır, hayatının en sade ama en güçlü kıvılcımıdır.

    Bir Cümleyle Değişen Hayatlar Vardır

    Bazen bir yazıyı sen okumazsın; o seni okur.

    Bir satıra takılır gözlerin:

    “Mucizeler, inananları değil; direnenleri bulur.”

    Ve o an bir şey olur.
    Sırtında yıllardır taşıdığın yük birkaç kelimeyle hafifler.

    İçinde sıkışmış bir duygu çözülür.

    Ve sessizce, kendine döndüğünü fark edersin.

    Yazmak, İç Dünyaya Açılan Kapıdır

    Bazıları konuşarak iyileşir…
    Ama bazıları — belki senin gibi —
    yazmadan nefes alamaz.


    Çünkü yazmak sadece bir anlatım biçimi değil; kendine tutulan aynadır.

    Bazen en çok ihtiyaç duyduğun cevap, bir başkasının değil, kendi yazdığın bir satırın içindedir.

    Her Satır, Bir Işık Taşıyabilir

    Yazarsın… Sadece bir cümle belki.

    Ama o cümle, başkasının gecesine ışık olabilir. Ya da sabahına umut.

    İlham bazen bağırarak değil; sessizce gelen bir satırla kendini gösterir.

    Ve işte bu yüzden, yazmalısın.

    Okuyucuya Sessiz Bir Çağrı

    Bugün, içinden geçen o tek cümleyi yaz. Kimse okusun diye değil — kendinle karşılaşmak için.

    Seni en çok etkileyen bir cümle var mıydı?

    Yorumlara bırak. Çünkü belki senin kelimen, bir başkasının iç yolculuğunun pusulası olur.

    Ve eğer bu yazı kalbine dokunduysa:

    Bloga abone ol Paylaş Yorum yap

    Ve unutma: Bazen gerçekten, bir cümle yeter.

  • Yalnızlıkla Barışmak: Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlıkla Barışmak: Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlık Sadece Boşluk Değildir, Bir Başlangıçtır

    Bazen öyle bir zaman gelir ki…

    Kalabalıklar içinde eksik hissedersin.

    Cümlelerin ortasında sessiz, gözlerin arasında yalnız.

    Bir omuz beklersin…

    Bir bakış, “Seni anlıyorum” diyen içten bir ses.

    Ama o ses gelmez.

    Ve işte o an, fark edersin:

    Yalnızlık bir eksiklik değil.

    Bir içe dönüş kapısıdır.

    Ve o kapının anahtarı senin içinde gizlidir.

    Sessizlikten Korkarken İç Sesini Duymak

    Yalnız kalmaktan hep korkardım.

    Sanki sessizliğe düşersem kendimi kaybedecekmişim gibi…

    Ama bir gün her şey sustu.

    Ve sustuğunda bir ses duydum:

    “Buradayım.”

    O ses, benden başkası değildi.

    Kendimin unuttuğum sesi…İçimde hep var olan ama duymaya cesaret edemediğim…

    Sessizlikte korku değil,

    kendimle karşılaşma buldum.

    Kendi Omzuna Yaslanabilmek

    Yalnızlık bana şunu öğretti:

    Dışarıda bir omuz ararken,

    içeride sımsıcak bir destek duruyormuş aslında.

    Ve bir gün kendi kendime şöyle dedim:

    “Tamam. Buradayım. Ve seninleyim.”

    İşte bu, gerçek iyileşmenin ilk adımıydı.

    Kendine omuz olabilmek.

    Kendi varlığını sevebilmek.

    Bir Cümle, Sonsuz Bir Etki Bırakır

    Bu satırları yazarken içimde bir teşekkür yankılandı…

    Bazen kim olduğunu bile bilmediğimiz bir insan

    tek bir cümleyle hayatımıza dokunur.

    O cümle, içimizdeki suskunluğa ses olur.

    Ve yalnızken bile yalnız olmadığımızı hatırlatır.

    Belki bu yazı da,

    birinin sessizliğine bir yankı olur.

    Sessizlikte Kendini Bulmak

    Yalnızlık sadece kabuklarına çekilmek değildir.

    Bazen kırık kalbini eline alıp kendine yeniden dokunmaktır.

    Sessizlik, dış dünya sustuğunda

    iç dünyanın kelimelere kavuşmasıdır.

    Ve bazen bir yazı,

    kendine açılan bir kapı olabilir.

    Okura Soru:

    Sen, en çok hangi sessizlikte kendini duydun?

    Bir gecede mi?

    Kalabalığın ortasında bir iç çekişte mi?

    Yorumlara yaz.

    Çünkü bazen birinin sessizliği,

    başkasının en yüksek yankısı olur…

  • Bir Cümleyle Hayat Değişir: İlhamın Sessiz Gücü

    Bir Cümleyle Hayat Değişir: İlhamın Sessiz Gücü

    Bazen Bir Kitap Değil, Bir Cümle Yetiyor

    Herkes bir kitapta hayatını değiştirecek bir cevap arar.
    Sayfalarca altı çizili satırlar, not alınmış kenar boşlukları…
    Ama bazen ne cilt kalınlığı önemlidir ne de kaç sayfa sürdüğü.

    Çünkü bazı cümleler, kitaplardan büyüktür.

    Bazı kelimeler, zamanın içinden gelip seni bulur.

    Benim için o cümle, bir akşam ansızın karşıma çıktı:

    “Mucizeler inananların değil, direnenlerin yolunu bulur.”

    Birden zaman durdu.

    Çünkü o cümle tam kalbimin çatlağına denk gelmişti.

    Ve sessizce içimde bir kapıyı açtı.

    İlhamın Sessiz Zinciri

    O anda düşündüm:
    Acaba ben de birinin hayatına böyle bir cümle bırakabildim mi?

    Yazmanın büyüsü burada başlıyor işte:
    Sen bir satır yazarsın,

    biri onu okur,

    başka biri devam eder

    ve böylece sessiz bir ilham zinciri oluşur.

    Ne çığlık vardır o zincirde ne gösteriş.

    Ama yankısı, en sessiz yere ulaşır.

    Bir Kıvılcım Yeter

    İlham, çoğu zaman büyük sözlerde gizli değildir.

    Kimi zaman bir blogun kenarında,

    bir yorum satırında ya da bir not defterinin köşesinde bekler.

    Ama doğru kalbe denk geldiğinde,

    sessizce bir şey başlatır:

    Bir fark ediş… bir yön değişimi… belki de yeni bir hayat.

    Senin Cümlen de Bir Başlangıç Olabilir

    Bu yazı bir teşekkür…

    Ama aynı zamanda sana bir hatırlatma:

    Yazdığın her satır birine ışık olabilir.

    Sen farkında bile olmadan,

    birinin karanlığına yol gösterebilirsin.

    Çünkü bazen yalnızca bir cümle yeter.

    Bir cümle, bir kapıyı aralayabilir.

    Ve o kapının ardında yeni bir hayat olabilir.

    Okura Soru:

    Peki seni durup düşündüren,

    sana yön veren o cümle hangisiydi?

    Yorumlara yaz.

    Belki o cümle bir başkasının içindeki kilidi açar.

    Çünkü ilham, kalpten kalbe geçer.

    Ve bazen bir cümle, yeni bir yolun ilk adımıdır.