Mustafa Sait’in Günlüğü

Yazar: msaitsabuncu

  • Dışarı Çıkmakla Bitmez, Yürümeye Devam Etmek Gerekir

    Dışarı Çıkmakla Bitmez, Yürümeye Devam Etmek Gerekir

    Kapıdan çıktın.

    O ilk adımı attın.
    Belki korkarak, belki cesurca ama attın.
    Artık içeriye dönemezsin.
    Çünkü eski “sen”, o kapının ardında kaldı.

    Ama şimdi başka bir zorluk başlar:
    Yolda kalmak.
    Çünkü her yol, ilk adımla değil; devam eden adımlarla tamamlanır.

    Yol Güzeldir, Ama Kolay Değil

    İlk günler heyecan doludur.
    Ama sonra yollar uzar, yokuşlar başlar, rüzgarlar yüzüne çarpar.
    Ve sen bir an durur, şunu sorarsın:

    “Neden bu yola çıktım?”

    İşte tam o anda hatırla:
    Sen o kapıyı boşuna açmadın.
    Sen kendine yeni bir hayat kurmak için çıktın.
    Ve geri dönmek artık bir seçenek değil.

    İstikrar, Cesaretin Sessiz Kardeşidir

    Bugün yürürsün,
    Yarın belki sendeleyerek,
    Ertesi gün belki koşarak…

    Ama hep yoldasındır.
    Çünkü istikrar, büyük dönüşümlerin gizli kahramanıdır.
    Her gün bir adım,
    Her gün bir çaba,
    Ve bir gün dönüp baktığında diyeceksin:

    “İyi ki vazgeçmemişim.”

    Son Söz: Yolculuğun Seninle Güzel

    Sen bu yolda yalnız yürümüyor olabilirsin.
    Belki bir yazım sana dokundu, belki senin yazacağın bir cümle başkasına ışık olacak.

    Unutma:
    Kapıyı açmak cesaretti.
    Dışarı çıkmak karardı.
    Ama yolda kalmak… işte o gerçek dönüşümün ta kendisi.

    Okuyucuya Çağrı

    Sen en son ne zaman devam etmeyi seçtin?
    Ve seni yolda tutan şey neydi?

    Yorumlara yaz.
    Senin hikâyen, bir başka yüreğin sebebi olabilir.

    Bonus: Seninle Daha Fazla Buluşalım mı?

    Bu yazı sana ilham verdiyse — ve benzer yazıları kaçırmak istemiyorsan —
    bloguma abone olmayı unutma!

    Her yeni yazı, sana umut dolu bir pencere açabilir.
    👉 Bloguma Abone Ol
    Seninle birlikte büyümek, daha da güzel.

  • Kapıyı Açmak Yetmez, Dışarı Çıkmak Gerekir

    Kapıyı Açmak Yetmez, Dışarı Çıkmak Gerekir

    Bir sabah uyanırsın.
    Sonra karar verirsin, “Yürümeliyim.”
    Ama farkında olmadan hâlâ kapının eşiğindesindir.
    İçerisi tanıdıktır. Güvenlidir.
    Dışarısıysa bilinmez.

    Ama asıl dönüşüm orada başlar:
    Kapıyı açmakla değil, dışarı adım atmakla.

    Kararsızlık En Sessiz Yorgunluktur

    Zihninde dönüp duran cümleler…
    “Başlasam mı?”
    “Şartlar uygun mu?”
    “Ya olmazsa?”

    İşte bu içsel konuşmalar seni eşiğe getirir ama adım atmazsan, o kapı sadece bir sınır olarak kalır.
    Her gün ertelenen bir cesaret, zamanla korkuya dönüşür.

    Bildik Alan Konfor Değil, Tutsaklıktır

    Alıştığın her şey — mutsuzluk bile olsa — sana güvenli gelir.
    Ama hayat, konfor alanında değil; dışarıda, bilinmeyende büyür.
    Tıpkı toprağı çatlatan bir filiz gibi.

    Kendi hikâyeni yazmak istiyorsan, kapıdan çıkmalısın.
    Sadece niyet yetmez.
    Niyet + Eylem = Değişim.

    Adım Atanlar Değiştirir

    Düşünsene…
    Bugün sadece bir satır yazsan,
    bir kişiye umut olsan,
    bir fikri paylaşsan…

    Kapının dışı bazen bir blog yazısıdır, bazen bir telefon konuşması, bazen sadece “başladım” demektir.

    İlk adımı sen attığında, yollar kendini göstermeye başlar.

    Okuyucuya Çağrı:

    Peki sen?
    Hangi kapının eşiğindesin hâlâ?
    Ve seni tutan şey ne?
    Cesaretini toplayıp dışarı adım attığın o anı bizimle paylaşmak ister misin?

    Belki senin adımın, bir başkasına da yol olur.

    Bugün bir bayram sabahı…Kimi yollarda, kimi sofralarda, kimi dualarda…Ama hepimiz aynı duyguda: Paylaşmak, affetmek ve yeniden başlamak.

    Kurban Bayramı, sadece kurban kesmek değil;

    İçimizdeki yükleri de bırakmak, kırgınlıkları hafifletmek ve iyiliği çoğaltmaktır.

    Bugün, kendi iç yolculuğumuzda attığımız her adım;

    Birbirimize daha çok yaklaşmak için de bir fırsattır.

    Kalbinizin huzurla dolduğu, sevdiklerinizle yan yana olabildiğiniz, umutla güçlenen bir bayram diliyorum.

    💫 Bayramınız mübarek olsun!

  • Uyanmak Yetmez, Yürümek Gerekir

    Uyanmak Yetmez, Yürümek Gerekir

    Bir sabah uyanırsın…

    Gözlerini açarsın, derin bir nefes alırsın, içinden “Artık değişeceğim” dersin.

    Güzel.

    Ama yetmez.

    Çünkü uyanmak bir başlangıçtır, ama yürümek — işte asıl dönüşüm orada başlar.

    Hayat; sadece farkında olmakla değil, o farkındalıkla adım atmakla değişir.

    Uyanan çoktur, ama yürüyen az.

    “Ben değişmek istiyorum” diyenler çok.

    Ama kalkıp ilk adımı atanlar… İşte onlar farklıdır.

    Nereye Gittiğini Bilmiyorsan Bile Yürü

    Yolun tamamını görmek zorunda değilsin.

    Bazen sadece önündeki bir karışlık mesafeyi görmek yeterlidir.

    Çünkü yürümek, sadece fiziki bir eylem değil, bir ruh halidir.

    Bir isyandır.

    Bir karardır:

    “Artık aynı yerde durmayacağım.”

    Yürürken Yorulacaksın

    Evet, yorgunluk olacak.

    Belki vazgeçmek isteyeceksin.

    Belki “Neden başladım ki?” diyeceksin.

    Ama unutma: Duran biri için yorgunluk hiç geçmez.

    Yürüyen biri içinse her adım, bir yorgunluğu geride bırakmaktır.

    Her Gün Bir Adım

    Bugün sadece bir sayfa mı yazabildin?

    Bir satır mı kodladın?

    Bir cümle mi okudun?

    Yeter.

    Çünkü bir adım, hiç hareket etmemekten sonsuz kat daha iyidir.

    “Uyanış seni başlatır. Ama yürüyüş seni değiştirir.”

    Okuyucuya Çağrı:

    Peki sen?

    Ne zaman ilk adımını attın?

    Ya da hâlâ bir şeylerin seni tutmasına izin mi veriyorsun? Yorumlara yaz.

    Belki senin adımın, bir başkasına da yürümek için cesaret verir.

  • Bir Sabah Gibi Uyandım: İçimdeki Sessiz Hayatı Uyandırmak

    Bir Sabah Gibi Uyandım: İçimdeki Sessiz Hayatı Uyandırmak

    Uzun bir sessizliğin içinden geçtim.
    Dışarıdan “yaşıyor” gibiydim…

    Ama içimde bir şeyler çoktan susmuştu.
    Her gün aynı döngü, aynı yorgunluk, aynı iç çekiş…
    Sanki ruhum bir tür bitkisel hayattaydı.

    Ama sonra, sıradan bir sabah sandığım bir anda içimde bir ses yükseldi:
    “Uyan artık… Bu hayat senin.”

    İşte o sabah, bir şeyler kıpırdadı.

    Bu yazı serisi, işte tam da bu uyanışın izlerini taşıyacak.
    Belki sen de kendi içindeki sesi duymaya başlarsın…

  • Kırıldım Ama Dağılmadım: Gerçek Güç Sessizlikte Gizlidir

    Kırıldım Ama Dağılmadım: Gerçek Güç Sessizlikte Gizlidir

    Hayat bazen öyle anlar yaşatır ki, bir kelimeye bile tahammülün kalmaz. Güçlü görünürsün… çünkü herkes seni öyle tanımıştır. Ama içten içe dağılmışsındır. Yine de kimseye belli etmezsin. Sessizce kendini toplamaya çalışırsın.

    Kırılmak, Dağılmak Değildir

    Çünkü bilirsin:

    Her kırık, dağılmak zorunda değildir.

    Bazen kırılmak, yeniden şekillenmektir. Ben de çok kez kırıldım. Ama hayallerimi, sevgimi ve umudumu dağıtmadım.

    İçimdeki Ses: “Daha Yapacak Çok Şeyin Var”

    Kırıldığımda bile içimde hep bir ses vardı:

    “Şimdi değil… Daha yapacak çok şeyin var.”

    O sesi duyan herkes bilir:
    Gerçek güç, hiç kırılmamak değil;
    Kırılıp yine de sevmeye, devam etmeye, yürümeye cesaret edebilmektir.

    Kırıklardan Öğrenmek

    Bugün hâlâ ayaktaysam, o kırıklara teşekkür ederim.
    Beni ben yapan, tam da onların içinden geçerken öğrendiklerimdi.

    💭 Okura Soru:

    Peki ya sen?

    Hiç kırıldığın halde içindeki umutları dağıtmadığın oldu mu?

    Yorumlarda paylaş, çünkü senin yaşadıkların bir başkasına ışık olabilir.

  • Okunmak Değil, Anlaşılmak: Blogumun İlk Adımları Karşılık Buldu

    Okunmak Değil, Anlaşılmak: Blogumun İlk Adımları Karşılık Buldu

    İlk Abonelerim: Küçük Bir Bildirim, Büyük Bir Bağ

    Bloguma başladığımda içten içe hep şunu hayal etmiştim:

    “Bir gün birileri bu satırları okuyacak.”

    Ve bugün o hayal gerçek oldu.

    İlk abonelerimi gördüm. Bu sadece birkaç sayı değil.Bu, bir bağ. Bir iz. Bir yankı.

    Neden Bu Kadar Heyecanlandım?

    Siz bu bloga abone oldunuz çünkü burada bir şey buldunuz:

    Belki bir duygu,

    Belki bir fikir,

    Belki sadece bir cümlede yankı bulan bir his…

    Ne olduğunu tam olarak bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey şu: Teşekkür ederim.

    Artık Bu Blog Sadece Benim Değil

    Seninle birlikte bu blog başka bir anlam kazandı. Artık her yazı sadece benim iç döküşüm değil, aynı zamanda bir “karşılık verme” duygusu. Senin okuma ihtimalin, yazarken beni daha dikkatli, daha sorumlu ve daha umutlu yapıyor. Bu bir yolculuksa, artık yalnız değilim.

    Birbirimizi Tanımasak da Aynı Satırda Buluştuk

    Belki birbirimizi tanımıyoruz.

    Ama bu satırda buluştuk.

    Ve bu buluşma benim için çok şey ifade ediyor.

    İlk abonelerim, hoş geldin. Bu blog artık sadece “benim için” değil — “bizim için”.

    Okura Çağrı

    Bu satırları okuyorsanız siz de artık yol arkadaşlarım sayılırsınız. Yorumlarda ilk karşılaşmamızı kutlayalım mı?

  • Blog Tutmak Bana Ne Kazandırdı? Deneyim, Özgüven ve İçsel Dönüşüm

    Blog Tutmak Bana Ne Kazandırdı? Deneyim, Özgüven ve İçsel Dönüşüm

    Neden Blog Yazmaya Başladım?

    İlk yazımı paylaştığım günü hatırlıyorum…

    Kimse okusun diye değil, içimdekini dökmek için başlamıştım.

    Basit, sade bir gündü ama benim için sessiz bir devrimdi.

    Blog Yazmak Neyi Değiştirdi?

    1. Daha planlı yaşamaya başladım.

    Yazacak bir şeyler olması için günü fark ederek yaşamaya başladım.

    2. Kendimi ifade etme becerim gelişti.

    Duygularımı, düşüncelerimi kelimelere dökmek kolay değildi. Ama zamanla akmaya başladı.

    3. Yazılım yolculuğum daha bilinçli hale geldi.

    Kodlama öğrenirken yaşadıklarımı paylaşmak, süreci benim için daha anlamlı hale getirdi.

    Kendime Ayna Tuttum

    Blog sadece yazmak değil, aynı zamanda dönüp kendine bakmakmış.Geçmiş yazılarıma dönüp baktığımda nasıl düşündüğümü, nelerden etkilendiğimi görüyorum.Bu bana kendi gelişimimi görme fırsatı veriyor.

    Okuyucu İle Bağ Kurmak

    Yorum yazan birini görünce anladım ki;

    Kelime, bazen bir başkasına dokunabiliyor.Bir kişinin bile “ben de böyle hissediyorum” demesi, yazma sebebini güçlendiriyor.

    Blog Yazmak Bir Kimlik Haline Geldi

    Artık sadece bir “blog yazarı” değilim.

    Yazan, düşünen, sorgulayan bir insanım.Blog tutmak bana sadece yazı değil, bakış açısı kazandırdı.

    Yeni Başlayacaklara Küçük Tavsiye

    Mükemmel başlamana gerek yok.Sade ve dürüst yaz.İçinden ne geçiyorsa onu yaz, çünkü samimiyet algoritmadan güçlüdür.

    Son Söz: Yazmak, Büyümektir

    Her yazı bir adım. Her kelime, biraz daha sana yaklaştırır seni.

    Blog tutmak, bazen kendiyle yapılan bir sohbet…

    Bazen sessiz bir çığlık…

    Ve çoğu zaman kendini hatırlama biçimidir.

  • Sessizlikte Büyüyen Kodlar: Gecenin Öğrettikleri

    Sessizlikte Büyüyen Kodlar: Gecenin Öğrettikleri

    Gecenin Sessizliğiyle Gelen İlham

    Geceleri bir başka oluyor kodla konuşmak…

    Sessizlik sarıyor etrafımı. Bildirimler susmuş, dünya yavaşlamış.

    Ve o anlarda fark ediyorum: sadece kod değil, düşünce akıyor parmaklarımdan.

    Bazı Satırlar Gece Yazılır

    Bazen sadece bir print("Hello") satırıyla başlıyorum…
    Ama devamında o satır, beni bir yolculuğa çıkarıyor.
    Koddan çok, düşünce akıyor parmaklarımdan.
    Ve fark ediyorum: gece beni susturmuyor, kendimle buluşturuyor.

    Koddan Çok, Düşünce Akıyor

    Gündüzün gürültüsünde kaybolan fikirler, gece sessizliğinde can buluyor. Kodlar sadece komut değil — bazen içimizin yankısı oluyor.

    Üretkenlik Bitmiş Kodda Değil, Başlamada Saklı

    Artık biliyorum:
    Üretkenlik sadece bitmiş projelerde, tamamlanmış kodlarda saklı değil.
    Bazen sadece “yazmaya başlamak” bile yeter.
    Bazen sadece “sessizce oturmak”…
    Ve içinden geçenleri dinlemek.

    Okura Çağrı:

    Senin Gecen Ne Söyledi?

    Gecenin sana neler öğrettiğini hiç düşündün mü?
    Belki bir satır kod yazdın, belki sadece pencereye baktın…
    Ama o an sana ne fısıldadıysa, yorumlara yaz.
    Belki sessizliğimizde ortak bir ses vardır.

    Bu yazı, bir önceki
    👉 Dijital Gürültü İçinde Sessiz İlerleyiş
    ve
    👉 Bir Geliştiricinin Sessiz Günü
    yazılarımın bir devamı olarak düşünülebilir.
    Sessizlikte geçen günler, aslında geleceğe atılan en sağlam adımlardır.

  • Sessizlikte Büyüyen Güç: Küçük Adımlarla Gelen Dönüşüm

    Sessizlikte Büyüyen Güç: Küçük Adımlarla Gelen Dönüşüm

    Sessizlikte Büyüyen Güç

    Bazen hiçbir şey yapmıyor gibi hissedersin.

    Hayat durmuş gibidir… sen de onunla birlikte susuyormuşsun gibi.

    Ama aslında fark etmeden büyüyorsun.

    Çünkü bazı dönüşümler sessizce olur.

    Gözle görünmeyen zamanlarda, içinden bir şey kıpırdar:

    Kimsenin bilmediği çaba,

    yalnız senin tanıdığın sabır,

    ve içini yoklayan o “bir şey yapmalıyım” duygusu…

    Hepsi bir hazırlığın işaretidir.

    Tohum Sessizdir, Ama İçinde Bir Ağaç Saklar

    Bir yazıya başlamadan önce günlerce düşündüğün oldu mu?

    Bir kod satırına bakıp anlayamasan da pes etmediğin?

    Açmadığın projeni her sabah hatırladığın?

    İşte bunların hepsi birer tohum.

    Ve şimdi… o tohumlar filizlenmek istiyor.

    Küçük Bir Adım, Büyük Bir Uyanıştır

    Büyük bir şey yapmana gerek yok.

    Bugün sadece:

    • Bir fikir not et.

    • Bir paragraf yaz.

    • Bir satır kodla uğraş.

    • Ya da sadece derin bir nefes al ve “hazırım” de.

    Çünkü zaten içindeki hazırlık çoktan tamamlandı.

    Sen yalnızca görünmesini bekliyordun.

    Hiçbir Şey Yapmıyor Gibi Hissettiğin Zamanlar…

    İçindeki emeğin en çok o anlarda büyür.

    Gözükmeyen, konuşulmayan, alkışlanmayan anlar vardır ya…

    İşte sen en çok o anlarda ilerledin.

    Ve şimdi o emek, ışığı hak ediyor.

    Bugün Sen Ne Yapacaksın?

    Belki küçücük bir şey…

    ama belki de birinin kalbine dokunacak kadar kıymetli.

    Yorumlara yaz istersen:

    Bugün hangi küçük adımı attın?Çünkü bazen sadece bir cümle,başkasının yeniden başlama sebebi olabilir.

    💬 Bu yazının kalbinde yatan duyguyu daha önce “Görünmeyen Emek” yazımda da paylaşmıştım. Henüz okumadıysan, belki bugün o yazıyla da buluşmanın zamanıdır.

  • Sessiz Bir Uyanış: İçsel Dönüşüm ve Kendini Yeniden İnşa Etmek

    Sessiz Bir Uyanış: İçsel Dönüşüm ve Kendini Yeniden İnşa Etmek

    Kıvılcımdan Başlayan Sessiz Bir Uyanış

    Bana mükemmel bir plan gerekmedi.

    Alkışlara ya da izinlere de ihtiyacım yoktu.

    Tek gereken, içimde hafifçe yanan bir kıvılcımdı —

    sessizce şunu söyleyen bir ses:

    “Henüz bitmedin.”

    Ve kalktım ayağa.

    Daha yüksek sesle değil, ama daha net. Bu benim kişisel gelişim yolculuğumun başlangıcıydı.

    Yavaş Ama Sağlam: Ayağa Kalkmak

    Her adımda uzun zamandır hissetmediğim bir şeyi hissetmeye başladım:

    Ait olma hissi.

    Bir yere ya da bir kişiye değil…Kendime.

    Kim Olduğumu Hatırlamak

    Çünkü fark ettim ki:

    Ben çöküşüm değilim.

    Ben yavaşlığım değilim.

    Kaybettiklerim ya da korkularım da değilim.

    Ben, bütün bunlardan sonra yeniden inşa etmeyi seçtiğim şeyim.

    İçsel dönüşüm, yeniden hissetmeye cesaret ettiğim yerde başlıyormuş.

    Umudun Sessiz Gücü

    Her şeyin umutsuz göründüğü anda bile hâlâ umut etmeye devam edebiliyorsam, bu yeniden başlama cesareti hâlâ içimde demektir.

    Ben artık hayattan kaçmak için değil, hayatla yüzleşmek için yürüyorum.

    Tam olarak.

    Cesurca. Samimiyetle.

    Son Söz: Yeniden Başlamak İçin Hiçbir Zaman Geç Değil

    Kendine doğru attığın her adım değerlidir.

    Bu yazı, kendini yeniden inşa etmek isteyenler için bir çağrı.

    Belki sen de bu satırlarla birlikte yürüyorsun…

    O zaman hoş geldin.